Aleja Ciernistych Róż

Ilivarra przechodząc z zamku do ogrodu ciernistego, zauważyła przepiękne i kwitnące róże które były w różnych kolorach od białych po sam czerwień. Cesarzowa zaczynała oddychać świeżym powietrzem z tego miejsca. Nie mogła zasnąć w południe dlatego poszła na zewnątrz, żeby przemyśleć całą sytuację jaka dzisiaj wydarzyła się, w dodatku zauważyła niedaleko ławkę zbliżając powolnymi krokami wtedy usiadła opierając swoją personą. Oczy skierowała ku górze myśląc czy to prawda, że ojciec nie żyje? Co będzie z jej mamą oraz rodzeństwem które tak naprawdę gdzieś chodzi niewiadomo po jakich ścieżkach. Niepokój Ili ogarnęła gdyż martwiła się o swoją rodzinę w dodatku tyle obowiązków ekonomia, polityka i wywiady oraz te spotkania rad starszych na temat sojuszów oraz przyszłości krainy z obywatelami włącznie. Można naprawdę zwariować.

Cóż.. uciekłem w głąb zamku, unikałem Illi jak mogłem. Czułem się paskudnie. Już naprawdę wolałbym gdyby mnie wtedy wychłostała. Przynajmniej miałbym czyste sumienie. Postanowiłem w końcu wyjść, ale jako iż za zamek za bardzo nie mogłem do postanowiłem pobawić się w ogrodnika, choć zupełnie się na kwiatach nie znałem. To tu to tam wyrywałem jakieś chwasty ale i kwiaty które wyglądały dla mnie na chwasty. No cóż, nie każdy się na wszystkim zna nie? Nagle dostrzegłem Cesarzową. Szczerze powiedziawszy to zrobiłbym zwrot na pięcie i zwiał, ale nie mogłem się tak zachować. Przełknąłem ślinę i przystanąłem. Miałem nadzieję, że się nie odezwie.

Cesarzowa wyczuła dziwny zapach, jakby faktycznie ktoś jeszcze był na tym terenie. Odetchnęła spokojnie nie wiedząc co naprawdę się dzieje, jednakże usłyszała szmer wtedy nie dało jej spokoju dlatego postanowiła sprawdzić o co kaman, wtedy zauważyła Dorei... przypomniało się jej wszystko co było dzisiaj czy wczoraj? raczej nie miało żadnego znaczenia dla niej dlatego zaczerwieniła się, nie wiedziała czy powinna sama zwiać z tego miejsca, a może siedzieć na miejscu milcząc. Rumieńce dziewczyny nie schodziły, serce mocno biło jak oszalałe tak naprawdę już nie wie co czyni szczerze mówiąc.
- Witaj Dorei... - powitała trochę czerwieniąc się dlatego przeciągnęła jego imię, a jedną samogłoskę powiedziała cichutko.

Byłem usmarowany ziemią, na rękach trzymałem chwasty. Przełknąłem ślinę gdy się przywitała. Zmarszczyłem nos i ukląkłem lekko schylając głowę.
- Witaj Pani - odparłem krótko i cicho. Nie mogłem wydusić z siebie więcej. Było mi wstyd i żal.. żal? Okej to złe słowo, ale sam nie wiem jak do końca te uczucie określić.
- Ja.. wiem... że przekroczyłem granicę ostatnio - odparłem ciężko a w gardle już mi zaschło.

Cesarzowa spojrzała się na niego, może powinna o tym zapomnieć co zaszło wczoraj, a może dać szansę mu ? sama tak naprawdę nie wiedziała co czyni... spokojnie to tylko asht'ari.
- Spokojnie przecież Ciebie nie pobiję za to co się stało, zawsze emocje poniosą dlatego nie musisz prosić o wybaczenie bo to normalne że osoba zakochuje się, za to nigdy nie prosi o wybaczenie - Odpowiedziała do niego spokojnym głosem, zdawała sobie sprawę że może spróbować raz jeszcze, nawet potężniejszą siłą. Uczuć tak naprawdę nie znała, czym jest miłość? bo skąd ? Mama jedynie okazywała miłość oraz brat Cerall najstarszy z jej rodzeństwa, a nie będzie wspominać o bracie Elion który jedynie dbał o samego siebie, no może z wyjątkiem że martwi się o mamę naszą.

- A powinnaś. - skomentowałem - przynajmniej miałbym czyste sumienie ! - mruknąłem choć w gruncie rzeczy sam nie wiedziałem czy to co mówię byłoby faktyczne. Westchnąłem ciężko.
- Mi nie wolno Pani kierować się emocjami. Zawsze źle wtedy kończyłem. - dodałem a o zakochiwaniu się nic nie widziałem.
- Nie wiem Pani.. nie znam się na zakochiwaniu ani miłości, sam jej nigdy nie doświadczyłem. - problem był w tym że nawet nie wiedział skąd mu się wtedy słowo "kocham Cię" znalazło w słowniku. Tak ... nagle. Tak niewyjaśnione. Przecież on został stworzony i wyuczony tylko do testów i służby. Wolność? Raczej nie zna tego słowa. Czy tęskni za nią? Absolutnie. Absolutnie że nie. Chociaż ... co jeśli to jedyny sposób by być blisko Ili?

- Rozumiem Ciebie co mogłeś przejść w życiu - Odpowiedziała na spokojnie widząc ciągłe jego uczucia, które były w każdej chwili wyrażone podczas mówienia i wyrażania się. Faktycznie zaskoczyło ją to że odważnie odpowiedział swojej Pani ale nie była o to zła, a może powinna? Szczerze mówiąc jeszcze była młoda i trochę niedoświadczona.
- Nie jesteś sam, ja też nie doświadczyłam miłości, bo Ojca straciłam, mama umierająca w łożu, zostali mi tylko dwaj bracia co jeden z nich gdzieś pałęta się, a drugi zajęty swoim wojskiem oraz trenuje jako mag bojowy - odpowiedziała mu delikatnie, że jest sama ale daje sobie radę, bo przecież posiada dwójkę towarzyszy czyli Velidiana i Ross które przed chwilką przyszły do swej Pani.
- Witajcie Velidiana i Ross - Odpowiedziała wesoło do nich, głaszcząc ich po sierści.

Odwróciłem się by nie patrzeć na dziewczynę. Jak już mówiłem - było mi wstyd. Dosłownie.
- Ale jest pewna różnica między nami. Ty masz braci. Wilki. A ja nie mam nic- szepnąłem i zdałem sobie właśnie z tego sprawę że taka jest rzeczywistość.
- Najbardziej boli mnie to, że .. rodzice mnie sprzedali. - przełknąłem ślinę - i pewnie nie żyją już. - dodałem odchylając nieco głowę by spojrzeć na ciemne niebo. Oho zaraz zacznie padać. Zmrużyłem swoje różnokolorowe ślepia.
- Pani powinna się udać do srodka, zaraz będzie tu mokro -odparłem zmieniając temat.

Cesarzowa tak naprawdę już nie wiedziała co powiedzieć, bo to co zrobili jego rodzice jest niewybaczalne, faktycznie to było odrażające żeby tak go skrzywdzić. Spokojnym głosem wtedy powiedziała:
- Nie jesteś już sam i nigdy nie będziesz - Odpowiedziała do niego, zbliżając powolutku wtulając go do siebie. Może to było nie na miejscu, ale nie może patrzeć na cierpienie jego w tym stanie. Wtedy wyczuła kroplę wody jak spadła na jej nos.
- Faktycznie zaraz zacznie się ulewa - podczas mówienia poczuła że deszcz dopadł ją i stała się mokra jak szczur. Sukienka przesiąkła gdzie widać były walory cesarzowej. Krzyknęła głośno mówiąc:
- Oj nie, tylko nie to! - mówiąc te słowa szybko ruszyła w stronę. Uciekła w stronę salonu.

z.t

Ledwo kropiło. Znaczy, dla niej to pewnie ulewa tych parę kropel, ale nie dla mnie.Nawet nie drgnąłem gdy mnie tuliła. A gdy odbiegła westchnąłem tylko. Poszedłem dalej przycinać, wyrywać chwasty. W końcu lunęło porządnie a ja po prostu jak gdyby nigdy nic pracowałem w ogrodzie. W końcu gdy skończyłem wróciłem przemoczony od czubka palca to czubka głowy. Nie trzęsłem się jednak z zimna./zt