Wodospad Nemrion

Przechodzając tymi terenami zauważyła przpiękny wodospad Nemrion który, ją zawsze zachwycał. Pomyślała chwilę a może tak wykąpąć się w na tym terenie, nikogo rzecz biorąc nie było, oprócz sługi który zawsze za nią idzie. Dwa Wilki obok siebie siedziały tuląc wzajemnie, normalnie uroczo. Chyba się polubiły, zazwyczaj to mogło być prawdą.
- Zostaniemy tutaj trochę - Odpowiedziała do Dorei. Zbliżyła się do wody żeby napić, delikatnie skierowała robiąc z rąk niby naczynienie i nabiera wodę w nie, pijąć z czystokrystaliczną ciecz.
- Jaka Dobra woda - Odpowiedziała z radością, cieszyło ją to bardzo.

Szedł za Panią, ale się nie odezwał. Przyglądał się dookoła i szukał.. zagrożenia? Na szczęście nie było go w pobliżu.
- Naprawdę?

- Tak naprawdę - Odpowiedziała lekkim uśmiechem w jego stronę, dziewczyna spoglądała się trochę dziwnie.
- Czy coś się stało? - Spytała zaciekawiona trochę podstawą chłopaka, jakby mu coś nie pasowało, albo zaczynał bać się. Te zachowanie przy zmiennych też trochę zaskoczyło, tak jakby nie przepadali za sobą, to był szok czyżby faktycznie miał coś ogółem do zmiennych? Wszystko możliwe.
- Nie bój się, tutaj jest bezpiecznie - Odpowiedziała lekko śmiejąc się.

- Nie wątpię. Słuchaj,przepraszam Cię, chyba nie zbyt grzecznie się zachowałem przy Twojej..cioci? -zapytałem zmieszany. Nie chciałem robić Ill kłopotu.

- Ahh, czyli masz złe wspomnienia co do zmiennych? - Odpwiedziała zapytająco, no może faktycznie źle zachował się wobec ich jednakże co poradzić, że ma traumę przed zmiennymi może oni coś jemu zrobili i patrzy na innych dziwnie trochę.
- Spokojnie, ciocia i Evan są jedynymi zmiennymi którzy krzywdy nie zrobią, to moja rodzina, co poradzić oni nie lubią krzywd jak ja dlatego Ciocię znam jak byłam mała mroczną elfką - Odpowiedziała opowiadając kawałek życiorysu swojego jakby wyrwane z jej życia. Podeszła do Dorei siedząc na kamieniu.
- Usiądź obok mnie - Odpowiedziała do niego spokojnym głosem.

- Nie o to chodzi. Bo widzisz, ja też niby jestem zmienny - podrapałem się po szyi - ale tylko czasem -wyjaśniłem - jak dzieje się coś złego to mimowolnie zmieniam się w bestię -dodałem.

- Ahh rozumiem, nie przejmuj się tym - Odpowiedziała spokojnie do niego, jednak mieszaniec czy zrobili mu eksperyment na nim to wstętne robiąc biednemu na początku malcowi, potem dorastał jako niby potwór tego świata żeby niby zbić fortunę. To chore wobec takiego uszanowania rasy, dobrze że jednak jest tutaj przynajmniej będzie mieć na niego oko i pilnowała żeby nikt znowu nie porwał.
Nie martw się będzie wszystko dobrze - Odpowiedziała pokrótce, wtulając się do niego, lekko kładąc głowę na jego obojczyku. Zaczynała myśleć nad niektórymi rzeczami.

-Dziękuję. Nie chcę Pani sprawiać kłopotu - mruknąłem tuląc się do niej. Zacząłem głaskać po szyi i włosach jak to ostatnio miałem w zwyczaju.

- Nie martw się, na drygim spotkaniu wytlumacze te zajscie, zrozumieja to na pewno - Odpowiedziała spokojnym głosem, tulac sie do niego delikatnie czujac i pozniej zblizyla sie dała krotkiego buziaka w policzek.

Odwzajemniłem pocałunek.
- Wracajmy Pani. Już późno, a ty jesteś już pewnie zmęczona - odparłem i pocałowałem w usta. Wziąłem na ręce i zaniosłem Ill do komnat/zt2

Blair nie mogła już wytrzymać. Wiedziała doskonale, jak bardzo Glave lubi mieć ją przy sobie w zamku na każde zawołanie i każdą zachciankę, ale nie do tego została stworzona, by leżeć i pachnieć, czy nawet grzać Cesarzowi łóżko. Las, to miejsce, gdzie spędziła większość życia, i gdzie goniła kiedy tylko udało jej się uwolnić. Nikt jej nie więził, ale tak na prawdę okazje, żeby zrobić to, na co ma ochotę, zdarzały się coraz rzadziej. A tu proszę. Wodospad Nemrion. Miejsce, gdzie spotkali się po raz pierwszy podczas, gdy Blair odbywała swoją codzienną, późnowieczorną kąpiel, całkiem nago, w orzeźwiającej wodzie. Drzewa w miejscu, gdzie Glave prezentował jej kim na prawdę jest zdążyły już dorosnąć do poziomu tych, które były tu od dawien dawna.
Dzisiaj nie miała ochoty na kąpiele, a już na pewno nie nago. Zdjęła tylko swoje buty i usiadła na brzegu w miejscu, gdzie wody z wodospadu tworzyły niewielkie jeziorko. Zanurzyła stopy i machając nimi powoli zaczęła rozmyślania.

Z komnaty Cesarzowej Ill nie zamierzałem pójść spać. To moja druga nieprzespana noc, ale czułem się świetnie. Po raz pierwszy bylem szczęśliwy, a co za tym idzie - bałem się to szczęście utracić. Szedłem w zamyśleniu. Szczególnie ostatnia noc gdy rozebrałem Panią. Widziałem po raz pierwszy ją nago. Oblizałem usta i podniosłem głowę, jakaś... kobieta siedziała nad wodospadem. Przełknąłem ślinę i wsadziłem palec między moją szyją a obrożą starając się ją trochę poluźnić co oczywiście nie było możliwe. Zastrzymałem się i napiąłem mięśnie na baczność.
- Witaj nieznajoma, mam nadzieję, że nie naruszyłem Twojej prywatności? -zapytał cicho siląc się na uprzejmość. Wzrok opuścił do ziemi.

Blair, wyrwana z zamyślenia, odwróciła głowę i podniosła wzrok na nieznajomego. Nie było dla niej żadnym zaskoczeniem, że się pojawił. Wiedziała, że ktoś się zbliża już od jakiegoś czasu. Las nie ma dla niej tajemnic, a już na pewno nie ten. Słyszała jego kroki, wiedziała dokąd zmierza... mogła poznać nawet jego intencje.
Został obejrzany od stóp, aż po sam czubek głowy. Jednym przeciągłym spojrzeniem srebrzystych oczu.
-Spocznij, żołnierzu. - powiedziała do niego z kamienną miną, widząc jego sztywną pozycję. To nie musztra, są w lesie a nie na poligonie. A ona jest tylko zwyczajnym elfem, a nie dowódcą. Nie dało się jednak nie zauważyć tego symbolu, który nosił na szyi i który niejako usprawiedliwiał jego zachowanie.
-Las nie należy tylko do mnie. Może być tu każdy, kto ma na to ochotę. Kiedy tylko chce.

Zmarszczyłem czoło, myśląc co by tu odpowiedzieć. Ukłoniłem się lekko, spocząłem jak powiedziała.
- Dorei jestem Pani - odparłem -Każdy? Nawet ja? Wiesz, tak naprawdę nie powinno mnie tu być, Ale moja..Królowa jeszcze śpi a ja cierpię na bezsenność - wyjaśniłem szybko i lekko zerknąłem na nią. Nawet jeśli była zwykłą elfką stała w hierarchii wyżej niż ja. Wiedziałem o tym doskonale.
- Jeśli życzy sobie Panie bym poszedł zrobię to - dodałem szybko. przykląkłem ostrożnie.

Blair westchnęła. Ogarnęło ją nawet lekkie współczucie do tego stworzenia. Co sprawiło, że musiał pozbyć się wolności? A może nigdy jej nie posiadał? Lepsi są niewolnicy od urodzenia od tych zniewolonych. Nie wiedząc jak smakuje wolność nie mają do czego tęsknić.
-Jeśli chcesz - zostań. Nie musisz mnie traktować specjalnie, nie ja wydaję ci rozkazy. - hierarchia hierarchią, Blair nie lubi być traktowana jako coś nadrzędnego... poza wyjątkowymi przypadkami. Nie jej służy, więc nie musi uważać jej za kogoś wysoko ponad sobą. On też ma swoją wartość. I swoją Królową... pytanie, czy Królowa to określenie nadane przez sługę kobiecie, której służy, czy rzeczywisty jej tytuł?
-Skąd przychodzisz? - zapytała dla pewności.

- Mimo wszystko stoisz wyżej niż ja Pani - odparłem i wstałem z klęczek. Jakby nie patrzeć - ja nie pamiętam czym tak właściwie jest wolność. W końcu wolny byłem tylko jako niemowlak? Od 6-7 lat ludzkich byłem trzymany w lochu jako obiekt badań. A teraz na ludzkie miałem z 13 lat.
Podrapałem się po głowie, nie wiedziałem jak odpowiedzieć na to pytanie.
- Aktualnie przybywam na zamku Meridion - odparłem zakłopotany. Nie bardzo wiedziałem co mogę powiedzieć a co nie. Czułem się niepewnie.

-Aktualnie to ty stoisz, ja siedzę. Więc jesteś wyżej ode mnie, ciesz się tym. - zażartowała, z uśmiechem. Nie miała zamiaru go wypytywać, może nie będzie chciał opowiadać, albo jeszcze gorzej - nie wolno mu tego robić. Mógłby się jakoś źle poczuć, a nie chciała go denerwować. I tak pewnie przyszedł tutaj, żeby odpocząć, po ciężkiej pracy. Szczególnie, że przyszedł z zamku, co mogło potwierdzać, że jego pani na prawdę jest królową. Blair znała zamek, jak i kojarzyć musiała panią, która tam urzęduje. Z rzeczy, których dowiedziała się od niej w różnych rozmowach z ludźmi ustawionymi na różnych stanowiskach - była dobrą władczynią, Dorei nie powinien mieć z nią źle... chociaż, jak można mieć z kimś dobrze, będąc jego niewolnikiem?
-Jak chcesz, też siadaj. Woda jest przyjemna.

- Mogę? - zapytałem, a nie czekając długo na odpowiedź po prostu dosiadłem się uśmiechając. Położyłem się na ziemi kładąc dłonie pod głowę. Zerkałem co jakiś czas na rozmówczynię.
- Czy mógłbym poznać Twoje imię Pani? -zapytałem.

Uśmiechnęła się lekko, gdy tylko zauważyła, że nareszcie spuścił z tonu. Po co się męczyć, ona nie oczekuje od niego gotowości na rozkazy. Niech robi, co mu się żywnie podoba, dopóki nie widzi go jego Królowa. A ona... ona też sobie odpocznie. Skoro już udało jej się wydostać z zamku.
-Blair. - przedstawiła się. Nie miała zamiaru tłumaczyć mu kim jest dokładnie, bo mógłby czuć się niezręcznie. Wystarczy mu imię. Może na zamku słyszał kiedyś o takiej elfce, która jest prokonsulem i żoną czarnego Draconisa. Nie musi wiedzieć, że to akurat ona.

Byłem nowy a więc samo imię nie wiele mi dawało - o tyle co wiedziałem jak się nazywała bo wołanie "hej ty" nie było w jego stylu.
- Miło mi Cię poznać Blair - odparłem i zastrzygłem jednym uchem niczym jakiś zwierz.
- Mieszkasz tutaj czy w jakiejś innej części krainy? - zapytałem.

No to ją zaszedł. A miała o tym nie mówić. No cóż, kłamać nie będzie, a mówić nie musi wszystkiego.
-Kiedyś tu mieszkałam. Na skraju lasu. Dalej są tu moi rodzice i siostra. - opowiadając, uśmiechała się łagodnie. Bądź co bądź, miała stąd tylko dobre wspomnienia, pomijając parę kłótni z Bree i inne rodzinne konflikty. Ten las był jej domem... i nadal to tutaj czuje się na prawdę jak w domu.
-Teraz żyję w zamku Dracon'har. W Vesper.

Siedziałem nieruchomo z otwartymi oczami - spałem. Przysnąłem, jakkolwiek, aczkolwiek moja rozmówczyni chyba też. Uśmiechnąłem się i nie bardzo wiedziałem dokąd miałbym ją zanieść. To było kłopotliwe. Powoli wstawał świt a mnie czekało mnóstwo obowiązków. Rozbudziłem więc Blair delikatnie jak mogłem, ukłoniłem się jak na niewolnika przystało i zniknąłem w gąszczu.
- Wybacz Pani, czas na mnie - odparłem na koniec/zt