Ogród Arkadis

Czas minął od tamtej tragedii która poniosła wiele ofiar, przyjechała na swoim rumaku Zelda, gdyż jest przepiękną klaczą którą dostała w prezencie po śmierci Ojca, gdyż należał właśnie do niego. Od tamtej pory zajmuje się nią, jak należy, dba jak o klejnot. Oczy arcyksiężnej,
czy nawet już nie bo przecież bardziej krew płynie lojalistki, niż elfki, co z tego że została urodzona przez elfkę, jak jej geny są mocniejsze po ojcu który tutaj właśnie wychował w krainie Denarii, która jest wręcz przepiękna. Kraina elfów jest też jej rodziną, dzięki im dostrzegła czym jest miłość do natury oraz nauczyła się władać łukiem jak bardzo chciała bo miała swojego faworyta elfa który został jej mistrzem. Odetchnęła wiedząc że nadszedł te wydarzenie które miało zmienić życie o sto osiemdziesiąt stopni. Wtedy właśnie ona pojawiła się z dwoma strażnikami z Arvandoru, którzy zostali na rozkaz arcyksiężnej Natury, poza Zamkiem, a nawet na dziedzińcu gdyż odpoczywają i czekają na kolejne jej rozkazy. Przeszłość jej jest jedyną zagadką ponieważ nie zna dokładnego pochodzenia, gdyż wie że jej ojciec był z innego szczepu, a mama świetlistą elfką, ale coś ją nadal pchało do odkrycia czegoś co skrywa jej rodzina dalsza, ale nie chciała zaprzątać głowy tym. W tym momencie dziewczyna pojawiła się w białej sukni zdobionej nićmi Sindrila. Na głowie miała Kaptur założony, stała patrząc na czerwone róże, dotykając je delikatnie płatków. Kocha wszelakie rośliny darząc uczuciem.

Unaleweth miał dzisiaj pracowity dzień, od samego rana posiedzenia różnorakich rad, korespondencja odnośnie uprawnień hodowlanych na między krajowych granicach, kilka prywatnych audiencji tyczących się rozwiązywania sporów, sprawiedliwego rozdzielania majątku oraz wymierzania kar, a na to wszystko za kilka godzin miał jeszcze stanąć na placu miasta, przed wszystkimi, i wygłosić cotygodniową mowę. Tak, bycie królem miało swoje wady...
Jedną z rzeczy które odprężały władcę, i na które miał czas, było obserwowanie natury. W tym celu zawsze chodził do ogrodu, siadał na ławce, zamykał oczy i w milczeniu rozkoszował się konszachtami z naturalnym życiem. Zawsze wtedy był sam, bez żadnej straży. Również i tym razem w owym celu, wyszedł na powietrze, by odprężyć się przed nadciągającymi wyzwaniami.

Arcyksiężna poruszyła się delikatnie w ogrodzie Arkadis zbliżając do centrum ogrodu widząc fontannę, co ją to ciekawiło że to była rzeźba elfów jasnych i jak wysokich. Delikatne spojrzenie dziewczyny były niczym sarna, a jej rzęki oplatały powietrze z każdej strony. Nadal w swoim płaszczu mając na głowie kaptur usiadła na krawędzi fontanny dotykając opuszkami palców tafli wody, zawsze ją to koiło jakby chciała rozkoszować harmonią, spokojem i nawet porwać się fali zapomnienia.
- Jaka delikatna woda niczym płatki róży - Odpowiedziała po języku elfickim, wtedy usta musnęły wiatr, które wyczuły. Niepokoju nie wyczuwała, jedynie delikatne bicie serca w jej ciele.

Unaleweth omiótł wzrokiem cały ogród, dokładnie lustrując znajdujące się tutaj piękno i różnorodność. Odetchnął, pochłaniając świeże, spryskane życiem, powietrze i uśmiechnął się. Tak, to miejsce zdecydowanie jest jednym z tych, bez których byłoby mu znacznie ciężej. Król zmarszczył brwi, kiedy zauważył obce persony, a tak dokładniej dwoje uzbrojonych mężczyzn i kogoś z nimi, przyglądającego się otoczeniu.
Władca już miał się do nich odezwać, kiedy usłyszał jak trzecia osoba przemawia w elfickim języku. Zmrużył oczy i odpowiedział, używając tej samej mowy.
- A przy tym świeża, niczym życie, które tak hojnie każdemu daje.

Dziewczyna uśmiechnęła się słysząc kojący głos i ten akcent elficki, jednak powinna ujawnić mu w tej sytuacji. Odetchnęła widząc ogród raz jeszcze wtedy zauważyła dwóch strażników elfickich z Arvandoru, mówiąc do nich językiem elfickim wtedy dwóch cofnęli się, gdzie stali oczekując jej na kolejne polecenia wtedy powiedziała z lekkim milczeniem.
- Im Tauriel Elassar - Przedstawiła się w języku Elfickim którego uczyła od dziecka. Spokojnie odwróciła się do Króla zdejmując kaptur gdzie osłoniła swoją część persony, można było wtedy zauważyć znamię drzewa Valinor oraz olśniewające oczy dziewczyny. Jej uroda każdej elfki pokonywała gdyż posiadała różne domieszki krwi, jak elfickiej i numenor ale niestety nie wie skąd posiada taką siłę i wytrzymałość dlatego rozkojarzyła się i uśmiechnęła się do Króla.

Unaleweth przyjrzał się uważniej strażnikom, jednak ich zachowanie było gorszące. Nie oddali mu pokłonu, co nakazywała tradycja, nic, po prostu stali, patrzyli i czekali na polecenia trzeciej osoby. Osoby, którą okazała się być kobieta. Elfka, bez dwóch zdań, jednak elfka piękniejsza od innych sióstr, wykraczająca urodą nawet poza swą rasę. Dopiero po chwili władca Denarii zauważył jej znamię, a to sprawiło, że w umyśle nagromadził się tłok myśli.
- Tauriel Elassar... - Mruknął, przypatrując jej się uważnie. - Skąd przybywasz, i jakie miana noszą twoi rodziciele?

- Jestem córką Freyi i Arathorna Elassara - Odpowiedziała spokojnym głosem, przedstawiając swoje miano z przedstawieniem swoich rodziców. Elfka raczej Numenor wychowana przez Arvandor dużo powiedzieli że jestem przeznaczoną danej osobie.
- Jestem z Arvandoru, zostałam tam wychowana jednakże przewyższają geny Numenor i Elfickie zarazem gdyż moja mama była Elfką Świetlistą, a Arathorn Elassar był Numenor - Odpowiedziała na pytanie Króla. Dwóch strażników którzy zauważyli króla, źle się poczuly że nie poklonili Królowi. Wtedy z wyrażeniem szacunku i przeprosin pokłonili się jak robią to strażnicy i wojownicy zarazem.

- Hm, z Arvandoru, powiadasz? - Unaleweth mruknął do siebie, skinieniem głowy odpowiadając na pokłon strażników. "Miana jej rodziców... Nie ulega to wątpliwości, mimo, że ostatni raz słyszałem je tak dawno temu, ni na chwilę ich nie zapomniałem... Czy to ta kobieta jest tą, o której mówił mi mój ojciec...? - Co cię sprowadza w me skromne strony?

Tauriel usłyszawszy mruknięcie króla dziewczyna nie miała wątpliwości że miała być przeznaczona właśnie jemu, jednakże nie wiedziała jak zacząć rozmowę była na początku nieśmiała ale dawała radę żeby być skłonna do rozmowy i przekazać tę informację:
- Tak jestem z Arvandoru, co ja pamiętam przed śmiercią mojego Ojca dostałam papier który mi wręczyli, że jestem przeznaczona Królowi Denarii, o to ten papier którzy wręczyli mi z rady starszych w Arvandorze - Odpowiedziała delikatnym głosem, nie miała raczej już ukrywać w kapturze czy nawet w tym ubraniu dlatego zdjęła je wołając po elficku jednego ze strażników żeby zabrali jej płaszcz elficki żeby mogła czuć się bezpiecznie. Na oczach jego może zauważyć smukłą sylwetkę dziewczyny, a na sobie długo-biała suknię zdobioną nićmi Sindrila, a na głowie posiadała diadem elficki gdyż należy do rodziny Cesarskiej jednakże została Arcyksiężną gdyż jej ciotka Allameris urzęduje jako Cesarzowa Elfów. Wzrok skierowała wpierw na jego oczy, które można odczytać jego duszę, zazwyczaj nie lubi tego robić nikomu. Nie potrafiła tak naprawdę, przestań w oczy patrzeć które posiadają tyle ciepła, a zarazem smutek z powagą. Tauriel zamyślona nie wiedziała co powiedzieć w dalszym momencie, dlatego skierowała wzrok na czerwone róże które bardzo kocha.