Ogród

Cesarzowa została właśnie porwana przez własnego najstarszego brata z salonu. Co za niespodzianka? życie jednak ładne figle plecie, no cóż ma coś w sobie że przypomina Ojca z opowiadań Cioci i mamy która opowiadała, jak Ili była malutka jeszcze na tym świecie, a teraz zaczyna się w tym momencie bać własnego brata. Odetchnęła zaciekawiona trochę patrząc na Cerall. Czuje że zaraz dostanie ochrzan który będzie brzmiał "gorzkiego pożałowania, że Cesarzowa ma nie robić tak, to nie wypada itd..". Mroczna przecierpi jak zawsze bo to nie był pierwszy raz, kiedy zrobiła coś źle w swoim życiu.
- Em braciszku, coś się stało? - Spytała się z ciekawości w jego stronę wiedząc że znowu pewnie dostanie ochrzan, lub gorzej?

- Nie, nic... Po prostu się zastanawiam czy ciebie i sługę coś łączy? - Zapytał Cerall. Długo myślał nad tym jak powiedzieć Illivarze, że ją kocha, ale to chyba nie jest odpowiedni moment. Drugą myślą było to czy jego ojciec nadal żyje.
- Czy coś nie daje ci spokoju? Jest coś o czym chciałąbyś mi powiedzieć? - Ciepłym głosem zapytał Cerall.

Cesarzowej dużo rzeczy zasprzątało głowę nawet cały czas, to że jej ojciec może rzekomo żyć, a tymbardziej czy nic się nie dzieje ze sługą oraz wilki za pewne śpią.
- Spokojnie nic nas nie łączy, możesz o to nie martwić, ja go jedynie traktuję jako jedynego łagodnie gdyż dużo przeżył w swoim życiu dlatego bez obaw Cerall - Odpowiedziała na jego pytanie. Odczucia miała kilka że coś brat ukrywa przed nią.
- Czy przypadkiem Ty coś ukrywasz przede mną? dziwne odczucia posiadam w tej chwili - Odparła z przymrużeniem oka na tą sytuację.
- Zastanawia mnie tylko słowa sługi, który twierdzi że nasz Ojciec żyje rzekomo, daje trochę do pomyślenia, bo nawet ciała nie znaleźli tak słyszałam od mamy naszej przecież - zastanawiając się, nad tym co mówi do brata, ale zarazem tłumacząc logicznie co o on o tym sądzi?

- Wiesz... Sam nie wiem. Trochę trudno mi o tym mówić. - Odpowiedział spokojnym głosem, i wziął w ramiona Illivarę mówiąc:
- Ja się tylko o ciebie martwię siostrzyczko.

Ilivarra zawsze cieszyła się i cieszy jego obecność przy niej. Po stracie ojca, tylko ma tak naprawdę dwóch braci i umierającą mamę. W tej chwili odetchnęła spokojnie, czując że ją wziął w ramiona? To jest podejrzane. Pamięta dobrze te chwile od dzieciństwa które spędzała cały czas z jednym z braci swoich i rodzicielką. Ili przeczuwa coś dziwnego u braciszka, jakby coś naprawdę jego męczyło w tej sytuacji.
- Rozumiem braciszku - Odpowiedziała do niego trzymając się rękami o obojczyk żeby nie spadła, jedynie delikatne usta mrocznej, za bardzo zbliżyły się do jego ust. Normalnie zrobiła się czerwona na twarzy patrząc mu w oczy.
- Właściwie rozumiem cię Cerall, przecież byłeś przy mnie cały czas od narodzin do teraz - Odpowiedziała patrząc na niego.

- Coraz więcej dzieje się w moim życiu. Na początku Malcalen... Teraz matka. Kto następny? - Spojrzał w oczy Illivarze i wypowiedział te słowa.
- Nie mogę tego znieść. - Rzekł Cerall. Po chwili Mroczny elf dał buziaka elfce.

Ilivarra rozumie co on przechodził wiedząc że naprawdę jej brat cierpi po stracie ojca, niedługo mama odejdzie w świat bogów tak naprawdę, do zmarłej krainy. Niespokojnie spojrzała na Cerall, widząc reakcję, po chwili wszystko było jasne, jak ją pocałował w usta wtedy była w szoku ogromnym. Czyżby brat naprawdę coś czuje do siostry Ilivarra? na to wygląda że możliwe. Cesarzowa jednakże nie mogła wycofać się czując jego usta na swoich ustach. Lekko przymknęła oczy swoje odwzajemniając czule.

Kiedy tylko klatka zniknęła nie czekałem długo, wybiegłem a pierwsze co zrobiłem to ruszyłem w poszukiwaniu Ili. Miałem złe przeczucie, oj bardzo złe. Szedłem .. w sumie nie wiem jak udało mi się ją znaleźć. Po zapachu? Może. Parę razy pytałem się okolicznych 'zwierząt' domowych. No wiecie, szczury..na przykład. W końcu zwolniłem z szaleńczego biegu zatrzymując się przed ogrodem. Zaczaiłem się najpierw i obserwowałem, głównie mężczyznę który "źle pachniał" jak to określały zwierzaki. Nie dziwiłem się. Choć nie wiele wiem o życiu to wiadome jest że brat nie całuje w usta. A to właśnie zobaczyłem. Krew zawrzała ( albo raczej coś co we mnie płynie). Zacisnąłem pięści aż zbielały mi całe kłykcie. Próbowałem wyrównać oddech ale na nic to szło. Nie było to jeszcze to co zazwyczaj mi się zdarzało - "obrońca". Zatrzymałem furię i zacisnąłem usta. Zrobiłem parę znaków po czym wybiegłem z ukrycia rozpościerając olbrzymie magiczne skrzydła - które aktualnie wyglądały niczym nietoperzo-demonie. Cóż, zależnie od nastroju potrafią wyglądać różnie. Machnąłem nimi raz i dwa po czym wzbiłem się w górę a później strzałą "zaatakowałem" parę. Choć tak na prawdę chwyciłem w pas swoją Panią z całą siłą i pomknąłem niczym strzała w górę. Cerall nie miał szans na reakcję. Po prostu. To wszystko trwał w kilka sekund. Serce biło jak oszalałe /zt x2