Salon

Cesarzowa szybko pośpiesznie zdarzyła jeszcze przed większą ulewą niż była po kilku minutach.
- Nie no można naprawdę zmarznąć, chłodny ten deszcz nie cierpię tego - Odpowiedziała marudząc, pod nosem jednak zaciekawiona była gdzie jest sługa jej, przecież chyba nie stoi na zewnątrz, jeszcze przeziębi się.. ja dlaczego ja tak o niego martwię.. nie powinnam. Wtedy jedna ze służej Celissa poddała pani ręcznik.
- Dziękuję Celissa - Odpowiedziała spokojnym głosem, a ona wtedy odeszła do kuchni zrobić herbatę rozgrzewającą.

Akurat salon był z wielkim oknem na ogród. Mogła zobaczyć, że on został na dworze. Pracował,sprzątał, przycinał i to co się zazwyczaj robi przy pielęgnacji dworu. Wcale nie przeszkadzał mu deszcz, czy raczej mocna ulewa. W końcu gdy skończył wszedł do środka a no cóż, salon był blisko.
- Wie Pani gdzie znajdę ręcznik? - byłem pół nagi, bo zdjąłem mokrą koszulę w drodze. Moje długie włosy były mokre i spodnie.

Cesarzowa znowu zaczerwieniła się widząc jego w pół nago, ta sytuacja wczorajsza... otrząsnęła głową przed chwilką. Służka przyniosła suchy ręcznik i też dla niego podając mu oraz poszła dokonywać swoich obowiązków. Dziewczyna odwróciła się z napięciem, jak włosy opadły na jej twarz czując że zaraz pęknie, a czy też krzyknie zacisnęła ręce i zęby żeby nie wydać żadnego szmeru czy okazywania słabości w tym momencie. Czemu te myśli zaprzątały jej głowę, jeszcze przez przypadek brat ją zauważy w takim stanie, to jeszcze będzie źle. Chciała odwiedzić mamę swoją jednakże lekarze, zabronili z powodu że choruje na rzadką chorobę i nie chce żeby ona to widziała. Zmartwiona tą sytuacją jedynie modli się, za nią żeby wydobrzała.
- Właśnie służka Ci dała ręcznik - Odpowiedziała spokojnym głosem, jednakże rumieńce nadal były dlatego delikatnie odwróciła się patrząc w okno z salonu na krople deszczu które uderzały w szybę.

Wytarłem się. Owinąłem włosy ręcznikiem.
- Dzięki - mruknąłem do służki po czym spojrzałem na Ili.
- coś cię martwi? - zapytałem obserwując ją. Znałem się na emocjach i nieemocjach. W pewnym stopniu. Zawsze obserwowałem ludzi, istoty i ich zachowanie. Coś ją trapiło. Zaciskała dłonie, albo coś ją bolało? Nie byłem pewien.

Cesarzowa odetchnęła tak żeby on nie zauważył co wyprawia w tej sytuacji.
- E nic takiego - Odpowiedziała lekko głowę odchylając, wtedy mógł zobaczyć w jej oczach jak migoczą rzadkie zjawisko tak naprawdę, gdyż ciężko można teraz odczytać myśli, a nawet zamiary. Wzrok szybko zwrócił znów patrząc jak krople wody spadając na szybie w dół. Zamyślona elfka zastanawiała się cały czas, co teraz zrobić? zwiać czy stać jak słup nic nie mówiąc. Zaciskała nadal ręce przy nim, jednakże nic ją nie denerwowało, tylko nerwy zjadały w tej chwili.

- powiedz mi co się dzieje - zmrużyłem oczy a ton mojego głosu po raz pierwszy ( od kiedy się znamy) zahaczał nutą o ton rozkazujący
- Mogę pomóc. - odparłem z pewnością siebie której na codzień nie brak mi. Gdybym jej nie miał.. pewnie zgniłbym jak reszta obiektów. W lochu. W mokrej wilgotnej celi, a moje truchło leżałoby w kanale, albo w jakimś rowie. Ewentualnie nadal gniło w celi.

Dziewczyna nie wiedziała już co począć tak naprawdę, dziwne odczucia które towarzyszyły jej były bezkresne jak pustynia która ciągnie się bez końca. Niepokój znowu ją ogarnął. Cesarzowa próbowała coś powiedzieć, jednakże ciągle zacinała się patrząc na niego.
- Jakby to powiedzieć, jak jesteś blisko mnie, to nie wytrz.... - Odpowiedziała nie kończąc dalszych słów, to nie miało zabrzmieć jak coś negatywnego tylko że ciągle chodzi zawstydzona, bo faktycznie cieszy się zawsze na jego widok że nie jest sama ani nic. Nie rozumiała tego uczucia ale rzecz biorąc nie potrafiła tego dokładnie okiełznać czy opisać tego uczucia.

- Martwisz się o coś jeszcze? - zapytałem obserwując ją. Deszcz dobrze mi zrobił, odzyskałem dystans, i wodze nad emocjami, Serce biło mi jak oszalałe, ale nie okazywałem tego. Lekko się uśmiechnąłem na jej dźwięk słów. Same słowa chyba nie bardzo do mnie docierały. Kochałem ją. Ot tak. Po prostu. Nie wiedziałem dlaczego. Mogłem tylko podejrzewać.

- Em, szczerze jedynie trochę obawiam się rodzeństwa ale to nic takiego - Odpowiedziała spokojnie uśmiechając się, bo to co najgorsze minęło czyli te słowa co wypowiedziała. Serce zaczęło bić jak oszalałe ale za równo przyjemnie.
- A ty się martwisz o coś ? - Spytała zaciekawiona patrząc na niego. Służka przyszła z herbatą miętową na lekkie przeziębienie i kubrak żeby nie zmarzła bo nie chce żeby nic jej nie stało. Wzięła wpierw kubrak zakładając powolutku, dokładnie jak zawsze to czyniła potem wzięła coś do picia ogrzewając swoje ręce czując ciepło, a po czasie wypiła napój wtedy służka zabrała od niej naczynie i zniknęła.

- Jedynie to o Ciebie - burknąłem i usiadłem na schodku przy okiennicy. Westchnąłem.
- Nie wiesz może czy jest tu gdzieś port w pobliżu? -zapytałem z ciekawości.
- Jak chcesz wytropię dla Ciebie Twoich braci -dodałem bardziej od niechcenia.

- Em czemu o mnie? - Spytała zaciekawiona patrząc na niego, jak poszedł do schodów. Podeszła w jego stronę jak usiadł. Port.. hmm niech pomyśli, powinien być niedaleko tak naprawdę.. a raczej jest faktycznie ten port..
- Jest na wybrzeżu miasta port u nas, a czemu pytasz? - Spytała się zaciekawiona trochę patrząc na niego. Odetchnęła znowu w kierunku szyb jeszcze większa ulewa zbiera się, no raczej już nie wyjdzie na powietrze, a tak marzyła żeby przejść się ale nici z tego.
- Moi bracia pewnie są zajęci, a Elion gdzieś lata, to jeszcze podrostek w dodatku musi nauczyć się manier jako arcyksiążę - Odpowiedziała z pokorą o swoim bracie. A co do Cerall? Dziwnie zachowuje się wobec mnie, czyżby faktycznie coś ukrywał przed nią jakiś sekrecik? A może wie coś o Ojcu, a nie chce powiedzieć.. nie ważne ma gorsze sprawy na głowie zamiast przejmować się tym cały czas.

- no tak po prostu - odparłem i machnąłem ręką.
- Lubię porty, tam wiele rzeczy można się nauczyć i zdobyć i.. to użyteczne miejsca.
- Co nie zmienia faktu, że chyba dobrze byłoby wiedzieć gdzie są i co robią? Kto to jest Elion? To twój trzeci brat?
-Powiedz mi, czy teraz ty rządzisz czy jeszcze Twój ojciec? -zapytałem.

- Rozumiem doskonale - Odpowiedziała spokojnie do niego, usłyszała wtedy kim jest Elion?
- To mój drugi brat, posiadam tak naprawdę dwójkę braci, Cerall i Elion, a co do poszukania, faktycznie lepiej wiedzieć ale myślę że Elion jest z opiekunką, a Cerall pewnie coś załatwia lub trenuje swoich ludzi do armii mogę dzięki temu odpoczywać i pracować nad swoimi sprawami krainy i jak cesarstwa - Odpowiadając na jego pytanie krótko i rzetelnie.
- Hmm ja jedynie rządzę, mój tata nawet nie był królem, był arcyksięciem nawet nie doszedł do władzy bo mój dziadek jeszcze władał tymi ziemiami - Odparła do niego, teraz znowu zaczyna myśleć o Ojcu.
- Szczerze mówiąc po głoski chodzą że Malcalen Vi Draak nie żyje, każdy mroczny tak sądzi bo nawet dziadek jak kto usłyszał to wpadł w szał i w rozpacz - przekazując mu informacje wszelakie. Ili bardzo kocha swojego dziadka, on tak naprawdę dużo ją nauczył więcej przebywała po śmierci Ojca, wychował ją jak córkę swoją dlatego nie żałuje ani chwili przybywania z nim.

- Ah rozumiem, to już wiesz gdzie ich znaleźć - uśmiechnąłem się. Przyglądałem się jej gdy mówiła o ojcu.
- Nie wierz nigdy pogłoskom. Dam sobie włosy obciąć że On żyje. Ja nie uwierzę dopóki nie zobaczę trupa. Wiesz, ja też w kartotece jestem trupem. A jak widzisz żyję i mam się dobrze - odparłem poważnie. Pewnie demony zataiły to że nadal żyje - dodałem.

Cesarzowa zaczynała cos podejrzewać skąd on niby wie że on żyje? faktycznie dowodów nie ma, nawet Allameris twierdzi że on zleciał przez jakiś pocisk ale mama jedynie powiedziała że gdyby nie on, to by nie narodziła się. Wtedy łzy uroiła mówiąc w myślach, dziękuję tato, tato... po chwili ocknęła się opierając rękę o ścianę jak usłyszała.. demony? Vendicare? jak kto, nawet słyszała że Nathaniel jej ojciec chrzestny został również zabity ale nie może.... to jest wszystko podejrzane tak naprawdę.
- Hmm sama już nie wiem, za dużo informacji przychodzą do mojej głowy - Odpowiedziała niespokojna, jeszcze ona zwariuje i co wtedy? Dziadek nawet nie żyje co ona wie bo zginął przed atakiem jej ojca. Szkoda było że nawet zabrali połowę rodziny tym bardziej że jeszcze rodzicielka ciężko choruje.
- Zastanawia mnie to bo faktycznie ciała nie odnaleźli jedynie mojego dziadka znaleźli ciało i został pochowany bo był Królem Thangaldaros, a ja przejęłam cesarstwo po upadku prawie bo chce je odbudować i udowodnić że zasługuję na miano mojego przydomku - Odpowiedziała dumnie patrząc i lekko uśmiechnęła się w jego stronę.

- Powinnaś odpocząć - odparłem krótko i dosyć jak na mnie rozkazująco.
- Ja sądzę że Twój Ojciec żyje - dodałem z westchnięciem - ale nie wiem, jak bardzo Ci na nim zależy. - A co z Twoją matką? -zapytałem. W końcu przebywałem już jakiś czas w zamku a ani razu jej nie spotkałem.

Cesarzowa zastanawiała się nad tym co mówi, faktycznie zaciekawiło ją ten fakt że może żyje gdzieś gdzie nie chce być odkryty, ale jeśli go znajdzie czy spotka to mu wygarnie wszystkie żale, albo pokaże beznamiętne uczucie do Ojca.
- Mama jest ciężko chora, leży w łóżku, nie może chodzić jak usłyszała że Malcalen mój Ojciec nie żyje, spadła ze schodów i dostała niestety udar mózgu ale uratowali ją aniołowie którzy posiadają z nimi sojusz, jedynie zrobili to dla mnie bo jestem jej córką i dla niej samej, powiedzieli że powinni ją zabrać do Aeterium krainy ich żeby mieli na nią oko w dodatku jeden z aniołów powiedział że posiadam rzadki dar czyli skrzydła Avarieli to była kiedyś pierwsza rasa Elfów - Odpowiedziała spokojnym głosem, jednakże mogła zgodzić się na to żeby ją zabrali bo tutaj raczej nie wytrzyma długo.

Milczałem. Nie byłem lekarzem, nie wiedziałem jak mogłem pomóc. Aniołowie? To było co najmniej dziwne. Jasne- posiadałem wielkie skrzydła ( oczywiście nie na codzień, po prostu potrafiłem je przywołać) ale to przez ... sami wiecie co ! Nie odezwałem się. Westchnąłem cicho po czym podszedłem do niej i przytuliłem delikatnie i krótko. Minęło wiele chwil nim przełknąłem ślinę.
- Na mnie możesz zawsze polegać Illi. Jak tylko będę mógł to Ci pomogę.

Rozległ się głos trzaskających drzwi. Cerall właśnie wszedł do salonu po ciężkim treningu. Zobaczył coś dziwnego, jego siostre przytulającą się ze służbą. Podszedł do niego, a po chwili go odepchnął, i zapytał.
- Czy podczas mojej nieobecności, działo się tu coś?

Cesarzowa w takim momencie była jednak w szoku że przyjdzie najstarszy brat Cerall, zauważył że go przytuliła nie no to już ma przekichane, on zawsze był blisko mnie jak ojca nie miała bo przecież on nie żyje? Słowa Dorei jej sługi dziwnie brzmiały, że Malcalen ojciec żyje? To chyba tylko mit czy legenda, która krąży co raz głośniej w Thangaldaros bo szczątek jego nie odnaleźli. Wszystko zaczyna ja przerastać. Usłyszała rozległy potem trzask drzwi, dziwne spóźnienie czy znowu ktoś wszedł do zamku.
- Em braciszek - Odpowiedziała jak została rozdzielona od sługi, wtedy stała za plecami brata. Odetchnęła.
- Nic się nie stało, po prostu rozmawialiśmy na temat pogłosek że nasz Ojciec rzekomo żyje - Odpowiedziała prosto z mostu, jakby nic się nie stało.

Nagle ktoś wszedł a ja byłem cholera zbyt mało czujny! przeklnąłem siebie w myślach od najgorszych po czym najzwyczajniej w świecie po odepchnięciu ukląkłem na jedno kolano schylając głowę niemal do ziemi.
- Wybacz Panie, ja chciałem tylko dodać otuchy ze zmartwień Pani - odpowiedziałem głośno i wyraźnie ze skruchą.

- Spokojnie, chciałem tylko wiedzieć co się stało - odparł Cerall.
Lecz i tak muszę cię ukarać, wybacz. Wymawiając różne słowa, zamknął sługę w runicznym więzieniu. Sam zaś pochwycił Illivarę za ręke i odszedł.

Ilivarra nie wiedziała co powiedzieć, gdyż trochę niefajnie postąpił jej braciszek ale co poradzić to był brat najstarszy z rodzeństwa. Cesarzowa innym słowem została porwana i nie mogła nic powiedzieć dalszych słów bo zniknęła.

z.t z Cerall

Nagle przede mną rozpostarła się energetyczna klatka. Zmarszczyłem nos. Przecież sam powiedział że chciał tylko zapytać i niby nic się nie stało ! Zwinąłem się w kłębek. Drżałem. Miałem wrażenie, że klatka sama z siebie się kurczy. Jęknąłem cicho. Nawet nie próbowałem się z niej wydostać. Wiedziałem, że z krat nie da się uciec. Wiedziałem to aż za dobrze. Nawet nie spojrzałem na mężczyznę. Zacisnąłem usta.Zwinąłem się w kłębek na środku celi.

/ okej pytanie ile to trwa? aż do twojego powrotu, chwilowe czy jak? //